Ik zorg dat iedereen gehoord wordt - Het verhaal van Fieneke, uitvaartverzorger

Ik mis iets, dacht Fieneke tijdens haar werk in de detailhandel. In de winkel hielp ze veel mensen, maar ze wilde méér doen. Echt iets nuttigs doen voor een ander. Dus informeerde ze bij Uitvaartzorg van Stad tot Wad of ze misschien vrijwilliger kon worden. Nu, acht jaar later, heeft ze haar roeping gevonden. Vandaag vertelt Fieneke hoe ze dat heeft ervaren.

De uitvaartbranche ontdekken

“Mijn eerste kennismaking met Uitvaartzorg van Stad tot Wad was tijdens hun jaarlijkse open dag. Tenminste, dat dacht ik, maar ik was een week te vroeg! Stond ik daar bij een lege loods… Gelukkig konden Martha en Ebel mijn enthousiasme waarderen en heb ik later alsnog kennis gemaakt. Daar ontdekte ik tot mijn verbazing dat uitvaartverzorging helemaal geen vrijwilligerswerk is, maar een beroep. Ik wilde graag onderzoeken of dit iets voor me zou zijn.

We besloten dat ik mee zou lopen om te ontdekken of het werk bij me paste. Waar ik vooral bang voor was waren de nachten: wat als de ervaringen op mijn netvlies zouden blijven? Veel tijd om erover na te denken had ik niet. Al na tien minuten op mijn eerste dag kwam er een melding van overlijden binnen. In datzelfde uur waren we al bij de overledene, die verplaatst moest worden. Ik stond vol bewondering te kijken: zou ik dit ooit kunnen?

Ik kon het leren, verzekerden Ebel en Martha mij. En ik merkte dat ik het mooi en dankbaar werk vond. In de loop van de maanden werd ik geleidelijk bekend met de termen en de handelingen. Met alle dingen die bij het vak komen kijken. Dus ben ik aan mijn opleiding begonnen. Eerst theorie en daarna de praktijk. Na zo’n twee jaar was ik gecertificeerd uitvaartverzorger. Een beroep waar ik tot op de dag van vandaag nog blij mee ben.”

“Tot op de dag van vandaag ben ik blij met mijn keuze”

Elke familie is anders

“Als de telefoon gaat, controleer ik eerst of er een dokter is geweest en of de nabestaanden aanwezig zijn. Vervolgens ga ik naar de familie toe. Ik vind het belangrijk om de overledene als eerste te zien, dat is immers degene om wie het gaat. Daarna ga ik met de nabestaanden in gesprek. Elke overledene is anders, net als elke familie, en dat maakt het werk zo boeiend.

Ik neem ruim de tijd om naar alle verhalen te luisteren, om via herinneringen de overledene en diens wensen te leren kennen. Daarin vind ik het belangrijk dat iedereen gehoord wordt, zodat het een dag wordt waar de nabestaanden met een goed gevoel op terugkijken.

“Ik vind het belangrijk dat iedereen gehoord wordt”

Nadat de aanwezigen zijn of haar verhaal heeft gedaan, leg ik rustig uit wat de volgende stappen zijn. Voor een bruiloft heb je een jaar lang de tijd, maar een uitvaart moet binnen vijf dagen geregeld zijn. Veel tijd is er dus niet. Ik begeleid de familie in de praktische zaken die geregeld moeten worden, terwijl ik ondertussen genoeg ruimte laat voor de emoties.”

Een goede keuze

“Er zijn momenten waarop ik echt geraakt kan worden door bepaalde situaties, ik ben ook maar een mens. Maar na zeven jaar ervaring heb ik geleerd hoe ik hiermee kan omgaan. Privé heb ik ook wel eens te maken met een afscheid van een dierbare. Gelukkig kan ik in zo’n situatie rekenen op mijn collega’s, en zij op mij. We vangen elkaar op en begrijpen elkaar haast zonder woorden.”