Indrukwekkende open middag Uitvaartzorg van Stad tot Wad

Uitvaartzorg van Stad tot Wad stond afgelopen zondag stil bij haar 50-jarig bestaan. Onderdeel van het programma was een lezing door Manu Keirse, die bekend staat als dé specialist in rouw. De belangstelling voor de open middag in het bedrijfspand van de uitvaartverzorger was overweldigend groot.

Kan ik iets voor je doen

Voorafgaand aan de lezing vertelde Ebel Kremer over 50 jaar Kremer Uitvaartverzorger: hoe zijn vader Ytzen in 1968 begon als voorganger en wat zijn beweegredenen waren. Hoe hijzelf 4 jaar later samen met zijn vader het diploma uitvaartverzorger behaalde. Hoe vervolgens zíjn oudste zoon Arjen in 2013 het diploma ontving.

Uit het lied ‘Kan ik iets voor je doen’ van De Dijk las Ebel Kremer een couplet voor dat er voor hem uitsprong: Is er iets wat ik doen kan, wat troost in je verdriet? Want straks moet je weer verder ook al wil je nog niet. “Ons streven is om er voor mensen te zijn” zei Kremer “en dat nabestaanden met een goed gevoel terugkijken op de periode vanaf het soms plotselinge overlijden van hun dierbare, de dagen daarna en op de dag van de uitvaart. Als dit voor hen goed voelt, dan is dat mogelijk een goed begin van de rouwverwerking.” Hij haalde aan dat Manu Keirse niet meer in rouwverwerking gelooft, dat je volgens hem een verlies hoogstens kunt overleven. En dat hij zeer nieuwsgierig was naar de uitleg van Keirse.

Jongste zoon Corneel zong vervolgens het lied ‘Kan ik iets voor je doen.’

Verdriet na verlies

In een lezing van ongeveer een uur en een kwartier, sprak Manu Keirse vervolgens over verlies in al zijn facetten. In het volle bedrijfspand was het al die tijd muisstil. Aan de hand van heel veel herkenbare voorbeelden vertelde Manu Keirse dat rouwen niet gelijkstaat aan afscheid nemen, maar aan anders leren vasthouden. Hoe het voelt om iemand waar je van houdt te verliezen, wat er met je gebeurt en hoe de rouwarbeid verloopt. Rouwarbeid noemde hij het nadrukkelijk en gaf daarbij een voorbeeld van een werkgever die dit begreep en zijn werknemer hiervoor volop de ruimte gaf. Hij vertelde over het grote belang om kinderen bij een overlijden te betrekken en hen oprecht te vertellen wat er gebeurt als iemand sterft. En over de gevolgen als je daar niet duidelijk in bent. De belangrijkste boodschap van hem hoe je mensen kunt helpen in verdriet is: eerst en vooral luisteren. En daarna luisteren. En als je dit hebt gedaan, dan nog eens luisteren…

Speciale plek in het hart

Manu Keirse is van mening dat rouw verwerken betekent dat het uiteindelijk voorbij is. Maar het belangrijkste om over verdriet na verlies te weten is dat het niet overgaat. Dat je er mee leert leven. Dat je eraan werkt en je probeert ermee te verzoenen. Dat met de dood een leven eindigt maar nooit een relatie: ouders blijven ouders van hun kind en je blijft je leven lang een zoon of dochter van je ouders. En dat de overledene altijd een speciale plek in het hart van de nabestaanden blijft innemen.

Prachtige en troostvolle lezing

Voor de lezing konden belangstellenden zich aanmelden. Die was echter zo groot dat er zo’n 20 mensen teleurgesteld moesten worden met het bericht dat er geen zitplaatsen meer beschikbaar waren. Ebel Kremer: “We hebben uitgebreid nagedacht op welke manier we bij het 50-jarig bestaan wilden stilstaan. We wilden mensen graag iets cadeau doen, iets wat ook raakvlakken heeft met onze manier van doen en werken. We waren dan ook bijzonder blij dat Manu Keirse bereid was om bij ons een lezing te verzorgen. De lezing is door velen als een cadeau ervaren. Voor de één was het leerzaam en voor de ander troostvol. Maar het was denk ik voor iedereen vooral ook indrukwekkend. Dat we daarna zoveel lieve en warme reacties zouden ontvangen hadden we totaal niet op gerekend. We zijn daar ontzettend dankbaar voor.”